Het is lente op de wielerbaan. Na magere jaren rijdt
nu een groeiend peloton van beloften en liefhebbers
op deze historische grond. (Noem maar op: Van Est,
Middelkamp, Wagtmans, Nolten, Janssen, Zoetemelk.)
Het is herfst op de wielerbaan. In de Hub Vinkenbocht
vallen kastanjes op de baan en de ruggen van de renners.
Op de tribune bespreken de helden van weleer uitgebreid
de ongemakken van de oude dag (niemand ontsnapt).
Vanavond de Grote Prijs Fred Rompelberg. De naamgever
- kwiek, alsof hij zo op zal stappen voor een nieuw record -
lost het startschot. Eerst rijdt de groep zich warm en dan
de vroege vluchters en hun onvermijdelijke achtervolgers.
Een 70-plusser en 15-minner fietsen in hun eigen tempo.
Soms laat iemand uit de groep een ronde lopen. Enkele
verrassend sterke vrouwen melden zich in de voorhoede.
En op het middenterrein staat de man om wie het draait:
wedstrijdleider, voorzitter, omroeper, jury, organisator,
diskjockey. Zo’n echte liefhebber die de gemeenschap
draaien laat. En de wedstrijd? Alle vluchters worden
gepakt (niemand ontsnapt). De beste sprinter wint.
Rouke van der Hoek
