Rank en gespierd zijn ze, die hier
met zwier de pittige Camerig bedwingen,
rijdend voor Cabertin en Souvignier Gris.
Verblijd en omhoog gaan ze –
adrenaline in de neus, van endorfine
de niet te evenaren tonen in de mond –
bezijden Panisberg en Vijlen, waar
het bloed begint te zingen en de smaak
met een vaart naar het verhemelte stijgt.
Vleugels krijgen ze, bij de afdronk
langs zo’n wijngaard.
Fietsen, vinden ze,
wordt hier beter met de jaren.
Patrick Cornillie
