Zo oogt de koersende teddybeer van Bern:
een staalhard stuk Alpengraniet op carbon,
met de sierlijk magistrale trapdans der dijen en
de onwrikbare precisie van een Zwitsers horloge
in de ongenadige strijd tegen de tergende tijd,
zijn mooi gekapte kop als kroon op het wielerwerk.
Uit een beeld van Michelangelo komt hij gespurt,
met de glans van Carrara-marmer op de getaande huid
die strak gespannen staat naar foto en finish en
zijn glasscherpe demarrages in Vlaamse velden,
de hellingen als scalpen in de zakken van zijn koerstrui,
de kasseien gedegradeerd tot onschuldige kinderkopjes.
Of als een Hovercraft op weg naar Roubaix,
het duivels bos van Wallers-Arenberg een kneusje
van gesuikerde modder tussen mals gemalen stenen.
Ach, hoe sierlijk mag en kan een renner zijn
om toch nog als een reus overeind te blijven
in de roes en hitte van de klassieke strijd ?
Ik koester titaan Cancellara met een gouden pen
die woorden van bewondering in de hoofden etst
van al wie deze loepzuivere lofzang leest en
daarna uit pure adoratie nederig het hoofd buigt.
Willie Verhegghe
