We fietsen door de Dolomieten.
Samen ….., zij en ik.
Sella, Pordoi, Campolongo.
Thuis zijn de buitenkleuren
gewassen in een schep wit.
Hier zijn de wilgenroosjes bloedrood,
de koekoeksbloemen deep purple.
De heksen vliegen hier
op 't blauwste blauw
van de monnikskap.
De lucht is dun.
Zij flirt met de wind,
de sinus van de berg
en de liefde van de aarde.
Ik trek mijn fiets uit elkaar
en mijmer tandjes.
Tandjes des tijds.
Harry Oonk
